درد، فشار و سردرد؟ این علائم را جدید بگیرید؛ گوش شما در خطر است

 این بیماری می‌تواند در بخش‌های مختلف گوش رخ دهد و هر کدام از انواع آن نشانه‌های ویژه‌ای بروز می‌دهند. متخصصان تأکید می‌کنند آگاهی عمومی نسبت به این علائم نقش مهمی در پیشگیری از عوارض جدی و تسریع روند درمان دارد.

بر اساس اطلاعات موجود، عفونت‌های گوش به سه گروه اصلی تقسیم می‌شوند. نخستین گروه، عفونت گوش میانی یا اوتیت مدیاست که رایج‌ترین نوع این بیماری، به‌ویژه در کودکان، محسوب می‌شود. این نوع عفونت پشت پرده گوش شکل می‌گیرد و غالباً پس از ابتلا به عفونت‌های تنفسی ایجاد می‌شود. نوع دوم، عفونت گوش خارجی یا اوتیت اکسترن است که به دلیل شیوع در میان افرادی که زیاد شنا می‌کنند، با عنوان «گوش شناگر» نیز شناخته می‌شود.

این عفونت در کانال گوش خارجی بروز پیدا کرده و معمولاً در اثر باقی‌ماندن رطوبت یا آسیب به پوست کانال گوش ایجاد می‌شود. سومین نوع، عفونت گوش داخلی یا لابیرنتیت است که شیوع کمتری دارد؛ با این حال به علت اثرگذاری بر نواحی مرتبط با تعادل و شنوایی، از نظر بالینی جدی‌تر تلقی می‌شود.

بررسی‌ها نشان می‌دهد علائم عفونت گوش گستره‌ای متفاوت دارد و ممکن است از ناراحتی خفیف تا اختلالات شدید جسمانی متغیر باشد. درد گوش یا اوتالژی یکی از رایج‌ترین نشانه‌هاست و در کودکان معمولاً با بی‌قراری، گریه و کشیدن گوش بروز می‌کند. احساس فشار یا پری گوش نیز از دیگر نشانه‌هاست که اغلب ناشی از تجمع مایع در گوش میانی گزارش می‌شود.

اختلالات خواب، به‌ویژه در کودکان، نیز از پیامدهای شایع این بیماری است و معمولاً در اثر تشدید درد هنگام دراز کشیدن یا تب ناشی از عفونت رخ می‌دهد.

برخی بیماران سردرد را نیز تجربه می‌کنند؛ سردردی که در اطراف گوش، شقیقه‌ها یا پشت چشم‌ها احساس می‌شود و ممکن است نشان‌دهنده گسترش التهاب به نواحی مجاور باشد. کاهش شنوایی موقت، به دلیل تجمع مایع در گوش میانی، نیز از نشانه‌هایی است که در بسیاری از موارد گزارش شده و به‌طور معمول پس از درمان برطرف می‌شود.

تب نیز یکی از علائم قابل‌توجه عفونت گوش است و در کودکان می‌تواند از درجه پایین تا تب بالا متغیر باشد. خروج مایع از گوش یا اتوره از نشانه‌های مهم دیگری است که معمولاً به پاره‌شدن پرده گوش اشاره دارد.

کارشناسان به مجموعه‌ای از علائم تکمیلی نیز اشاره می‌کنند که در برخی بیماران دیده می‌شود. از جمله این نشانه‌ها می‌توان به سرگیجه، اختلال تعادل، تهوع، استفراغ، زنگ زدن گوش، تورم یا قرمزی اطراف کانال گوش و کاهش اشتها اشاره کرد. تفاوت در بروز علائم میان کودکان و بزرگسالان قابل توجه است؛ زیرا کودکان توانایی کمتری در بیان درد یا ناراحتی دارند و تشخیص بیماری در آنها دشوارتر است. کشیدن گوش، گریه غیرعادی، اختلال خواب و ترشح مایع از گوش از نشانه‌های هشداردهنده در کودکان محسوب می‌شود.

بر اساس توصیه متخصصان، در صورت تداوم علائم بیش از ۴۸ ساعت، بروز تب بالا، خروج چرک یا خون از گوش، درد شدید یا ناگهانی، سرگیجه شدید، یا مشاهده علائم در نوزادان زیر شش ماه، مراجعه فوری به پزشک ضروری است. تشخیص دقیق معمولاً با اتوسکوپ انجام می‌شود و درمان بسته به نوع عفونت شامل مسکن‌ها، آنتی‌بیوتیک‌ها، قطره‌های موضعی، داروهای ضداحتقان یا در موارد مزمن، مداخله جراحی است.

پزشکان همچنین بر اهمیت پیشگیری تأکید می‌کنند. شستن مرتب دست‌ها، واکسیناسیون به‌موقع، اجتناب از دود سیگار، خشک‌کردن کامل گوش پس از تماس با آب و رعایت بهداشت فردی از مهم‌ترین راهکارهای جلوگیری از بروز عفونت گوش عنوان شده است.

گزارش‌ها نشان می‌دهد تشخیص زودهنگام و درمان مناسب می‌تواند از عوارض جدی نظیر اختلالات پایدار شنوایی، انتشار عفونت به استخوان‌های اطراف یا بروز مننژیت جلوگیری کند. کارشناسان می‌گویند افزایش سطح آگاهی عمومی، به‌ویژه در ارتباط با علائم کودکان، نقش کلیدی در کاهش بار این بیماری شایع دارد.